Op naar ons volgende avontuur

Vandaag 1-12-2015 zijn we begonnen met het inpakken van onze spullen. Vandaag verlaten we Anguilla en vervolgens zullen we aan wal gaan op Saba. Dat klinkt heel gemakkelijk, maar dat is toch wel even anders.

Het uitchecken ging prima. We moesten wel even wachten, maar zo konden we een mooi praatje maken met een wat ouder stel uit Washington. Die waren op Anguilla met vakantie omdat hij jarig was geweest. Leuk cadeautje toch?  Vervolgens moesten we nog even wat extra geld pinnen, want ze weten het wel leuk te brengen hier. Voor 25 dollar zit je op het eiland, maar voor 43 dollar kun je weer van het eiland af. Vooral de 3 Dollar security fee maakt het compleet.

Voordat we vertrokken met de boot hebben we eerst de auto nog ingeleverd. Naja van inleveren was haast geen sprake. We hadden onze micra ergens achteraf geparkeerd, waar ze hem niet konden zien. Ze hebben niet gecontroleerd, ze hoefde verder niets te zien. De man waar we de sleutels moesten inleveren was druk met andere klanten en vervolgens zegt een andere man: ‘Just left the keys on the desk and you can go’. Prima, ook goed… haha.

Op de terugweg hadden we een wat betere boot dan op de heenreis. ( vandaar die 18 dollar verschil?) We kozen ervoor om op het dek te gaan zitten. Achteraf niet een hele slimme keus, want hier schommelde de boot wat harder dan in de boot zelf. In 20 minuten stonden we weer in de haven van Frans Sint Maarten. Hier konden we weer door de security wat niets voorstelde.

Om ons een beetje te mengen met de locals hier, wilde we ons volgende stukje vervoer met de lokale bus bereizen. Een ambitieus plan, want nergens staat aangegeven hoe en wat. Na een gesprekje met een Franse restaurantbeheerder was het wel duidelijk. Straat uit en aan het eind van de weg links. Daar was ‘the big busstation’.

Eenmaal aangekomen bij het station, werden we direct overrompeld door een vrouw die ons vroeg wat we kwamen doen. Toen we zeiden dat we de bus naar Phillipsburg wilden nemen, zei ze gelijk dat het niet slim was om dat met de bus te bereizen, maar dat we beter een taxi konden nemen. Zij was dan weliswaar een buschauffeur, maar zij kon ons wel naar de plek brengen waar we naartoe zouden moeten. Natuurlijk niet helemaal op de manier waarop de locals reizen, maar wel met een originele ‘bus’. Lees: rammelbak met wat meer stoelen aan boord dan een normale personenauto.

Uiteindelijk hadden we besloten om het aanbod aan te nemen, met als gevolg dat het meisje wat in de bus zat, uit moest stappen en plaats moest maken voor ons. (waarvoor alsnog onze excuses) Het was voor de buschauffeur een mooie deal natuurlijk, want hier kon ze meer aan verdienen dan wat standaard busritjes. Normaal gesproken kun je met de bus voor 4 dollar van de ene, naar de andere kant reizen. Wij gingen nu voor iets meer, maar dan wel direct naar de haven van Phillipsburg.
Tenminste, dat dachten we…

Ze begon vol goede moet aan het reisje wat ongeveer een half uur zou moeten duren. Vanuit het Franse deel van Sint Maarten, naar het Nederlands deel. Vervolgens zette ze koers richting het vliegveld, waar we net toevallig op dat moment een KLM vliegtuig zagen opstijgen richting Nederland via Curaçao. We vonden het al vreemd dat ze via het vliegveld reed, want dat was toch echt wel uit de route.

Op dat moment hadden we nogmaals gevraagd of ze snapte waar we heen moesten, maar ze wist het wel. To the boat to Saba. Denise zag op haar telefoon al, dat we niet goed op de route zaten. Al gauw bleek, dat ze helemaal niet wist waar ze heen moest en al helemaal niet door had waar dat vertrekpunt naar Saba was. Toen ze dacht dat ze er was, vertelde we haar gelijk dat ze nog door moest rijden, maar ze wilde het toch even navragen bij wat mensen. Dit wilde ze trouwens samen doen, alleen wij hadden geen zin om die auto uit te stappen, voordat we op de juiste plek waren.

Na ruim een uur rijden, stonden we aan de haven waar we moesten zijn. Ze wilde nu toch wel dat we meer betaalden, omdat het zo’n lange reis was geweest. Hier zat ik echt niet op te wachten, dus na enig weerwoord vanuit ons, had ze door dat dit grapje niet ging werken en konden we gewoon de oorspronkelijke prijs betalen.

He-he, we waren bij de boot. Ruim 1,5 uur van te voren. We waren de eerste bij de boot en de bemanningsleden waren de vracht aan het inruimen die ook mee zou gaan op de tocht. Na een uur konden ook wij aan boord en rond 16.00uur gingen we richting Saba.

Gelukkig hadden we reistabletjes ingenomen, want de golven waren aardig met ons aan het spelen. We zaten/stonden onder in het ruim, waar je alleen bij staan de horizon kon zien. Al snel begon de man voor ons met overgeven. BAH. Gelukkig hielden wij ons sterk en zijn de hele tocht gezond gebleven. Samen met 23 andere passagiers een hele hoop dozen, TV’s en een kerstboom kwamen we bijna 2 uur later aan op Saba. Inmiddels al bijna 18.00uur.

Ook hier moesten we eerst weer naar de immigration, waardoor onze 3e stempel in ons paspoort nu ook een feit is. Eindelijk konden we weer gewoon Nederlands praten, omdat Saba een bijzondere gemeente van Nederland is. Ook was het bij aankomst al aardig donker geworden, maar gelukkig hoefde we niet zelf te rijden maar konden we ‘genieten’ van het taxi ritje.

Werkelijk waar. Geen enkele weg is hier recht. Er loopt 1 weg over het eiland. Van de boot tot aan het hoogst liggende gedeelte van het eiland. Deze weg hebben ze in 20 jaar aangelegd. Ze noemen het ook wel: De weg die nooit gebouwd zou worden Werd toch gebouwd.

Het eiland is trouwens niet groot. Het is de helft zo groot als Schiermonnikoog, maar door de vele bergen is het vrij pittig om hier te rijden (in het donker) na een kwartiertje rijden en het gevoel hebbende, net in een achtbaan te hebben gezeten, kwamen we aan bij ons hotel. Heerlijk we made it! Inmiddels zitten we lekker bij te komen van de reis en laden we ons op voor de hike-tour die ons morgen te wachten staat.